31 mei Fara naar Monterotondo

Nu is het volgens de gids nog drie en een halve dag: tot Montelibretti, dan Monterotondo, dan tot Monte Sacra en tenslotte naar het Vaticaan. Maar ik dacht: vanaf Fara is het anderhalve dag naar Monterotondo, en de laatste twee dagen kun je ook samenvoegen. Met het plan om eventueel een stukje de bus te pakken. De route van vandaag is vooral mooi tot Montelibretti, daarna is het veel langs de weg lopen. Dus het plan is: lopen tot Montelibretti, bus naar Passo Corese en dan een stukje trein en omhoog naar Monterotondo.

Eerst het klooster uit na het ontbijt: we nemen voor het gemak alles maar vast mee naar de eetzaal. Die hebben we zelf gevonden! Op de heel vermoeide vrouw na eten we samen met de anderen en nemen dan afscheid van elkaar: de meest Duitsers gaan van Montelibretti in eenmaal door naar Rome. Dan is er buiten de poort schitterend zicht op de berg, de nonnen zitten daar in de middag op uit te kijken.

Het dorpje is helemaal stil, we lopen steil de berg af. Dan volgt een route over strada bianca en asfaltwegen, door kleine dorpjes. Bij de afslag naar de oude olijf gaan we er heen, het moet 2 euro kosten maar er is niemand. Ik bel naar een nummer op een bord en de eigenaar van de boom zegt: je kunt bij het bord wel 4 euro neerleggen. We zijn niet de eersten die dat vandaag doen. Een eindje verder eten we midden op een strada bianca wat kersen. We zijn een beetje weemoedig, laatste pauzes, bijna is de hele lange tocht voorbij.

Naar Montelibretti is het weer flink omhoog, het is lunchtijd en we moeten de bus vinden.

Daar komen ook de aardigste twee Duitsers langs. Ze gaan straks door naar Rome, dus we kunnen samen de bus zoeken. Een half uurtje later is die er en gaat het langs een groot militair terrein naar de Tiber. Dit is de trein die ook helemaal naar het vliegveld gaat, wel grappig. Maar wij gaan maar 1 halte mee. Even zoeken hoe we omhoog kunnen. Langs een drukke nieuwe rotonde met een nieuw flatgebouw erbij, dan omhoog. Een man stopt en zegt: het is heel steil, willen jullie mee? Nee, we gaan dit lopen.

Bezweet komen we bij ons grote hotel, inchecken aan een rustige straat, dan vier trappen omhoog en dan zijn we na oversteken in het andere gebouw, dat aan een pleintje ligt. Het is nu nog rustig, maar veel terrasjes voor de deur. Anne wil graag eens niet Italiaans eten. Dat lijkt haast te kunnen, maar dan blijkt dat er vanavond toch alleen Italiaanse tapas achtige hapjes zijn. Dan toch maar naar een visrestaurant dat we aan een klein straatje zagen. Verschrikkelijk lekker Italiaans eten dus. Daarna bleef het nog lang onrustig in de stad, zodat uiteindelijk het raam dicht moest.