20 mei: van Spoleto naar Patrico

Nog twee dagen zal Nieske meelopen, we gaan weer de hoogte in: overnachten bij de familie Bartoli. Op eerste Pinksterdag omhoog.

Na het verlaten van ons niet zo gewaardeerde appartement lopen we naar een omweg voor de versperde brug. We nemen niet de weg zoals door Ruud Verkerke aangegeven, maar een Giro del condottiere, een pad dat langs de andere kant naar de berg achter Spoleto leidt. Het traject dat ik heb uitgezet werkt niet helemaal binnen de stadsmuren: ik dacht daar kun je net achterlangs, maar dat is helaas wat afgezet omdat de muren worden opgeknapt en het is er ook wat onguur. Je kunt beter de poort uitgaan en langs het riviertje lopen. Dan wordt het even een stukje klimmen en kom je op een mooie panoramaweg, die zelfs als trimparcours rondom de berg wordt gebruikt. Grappig: als je het echt kalm aan wilt doen, ga je met de roltrap naar het kasteel en loop je daar een rondje op het asfalt, als je nog fit bent loop je omhoog en kijk je daar uit de verte naar uit. Mooi uitzicht op die burcht waar we gisteren waren.

Al gauw zijn we bij de toren die het einde van de brug bewaakte en kunnen we gaan stijgen door het bos. Dat gaat redelijk goed en we komen boven op de heuvel van Monteluco. Eerst maar eens koffie, er is een hotel en dat is wel goed. Dan komen er 6 Duitse pelgrims die ook nog wat moeilijk doen over in de zon zitten en de ober schiet helemaal uit zijn slof: wat denken we wel niet, als we alleen koffie willen kunnen we ook naar de bar. Het is pinksterweekend, dat wil zeggen doopfeesten, eerste communiefeesten, confirmatiefeesten. Dus ze hebben het druk.

Wij druipen stilletjes af en kijken in de richting van de kerken die op deze berg liggen. Daar wordt ons duidelijk dat we in een heilig bos zijn, aan Jupiter gewijd. Naadloos ging dit over in bewoning door Syrische monniken, al in de vroege 5^e – 6^e eeuw. We bekijken het Franciskaanse klooster, waar net de zondagsmis aan de gang is. Dan moeten we een heel stuk gewoon over de weg. Dat is nu wel jammer, vinden we eerst. Maar dan komen we bij de bloemenweiden en de uitzichten vanaf deze weg zijn schitterend en dan is het ook wel goed. Gemakkelijk klimmen, broodje eten, het is maar 12 km.

Bij Bartoli is ook al een feest aan de gang, van een lokale familie die alle kerkelijke gebeurtenissen viert. We zijn niet de eerste pelgrims, er is niet echt tijd voor ons totdat de familie vertrokken is. Maar dat geeft niet, de graslanden boven de boerderij zijn prachtig om te zitten, het uitzicht te bewonderen en orchidee na orchidee te fotograferen. Totdat het weer eens begint te gieten. Zo hard dat we met regenjassen naar de gezamenlijke maaltijd gaan. De 18 pelgrims worden aan één tafel geschaard, we kletsen vooral in het Duits. De meesten zijn van middelbare leeftijd, er zijn een paar jongere vrouwen. Het eten is best, de familie Bartoli is zichtbaar moe van alle drukte en gedoe overdag.