21 mei Van Bartoli naar Ferentillo

Alweer de laatste dag dat Nieske meeloopt, morgen vliegt ze in de avond terug. Het zal eerst naar beneden gaan, ik weet dat Kees schrijft dat het geen gemakkelijk eerste stuk is. Nou ja, we zien wel. Eerst even naar het punt toe waar je gaat dalen, makkelijk over de asfaltweg met mooi weer. Wel wat heiïg, dus de bergen zijn minder zichtbaar. Het pad daalt de eerste honderden meters door het bos inderdaad flink, maar niet meer als wat we aankunnen. Uiteindelijk komen we aan de bovenkant van de weiden, daar is de erosie wat vervelend. Dan eerst een makkelijk stuk langs mooie orchideeën-weiden tot we onder een steile helling lopen. Relatief smal pad, dat weinig daalt. Alle andere gasten zijn achter of voor ons, we horen haast niemand. Het pad schiet niet op, omdat het smal is en veel kronkelt. Een ruïne, er hebben hier ooit mensen gewoond. Dan weer eens een waterval over. Mooi lopen. We zien dat we onder en boven steile bergwanden lopen, spannend terrein.

Een vlakker dal bereiken we, daarboven ligt Le Cese, een toeristendorpje zo te zien. Veel water en toch nog wat vaste bewoners, want er zijn twee honden. Buiten Le Cese gaat het naar een pas, de wegwijzers van de Italiaanse Franciskanen gaan ergens anders heen als ons gpx spoor. Helaas raakt mij telefoon leeg, dus het wordt wat lastig om onze niet-aangegeven weg te volgen, door een stuk dicht struikgewas. Dat lukt nog op de telefoon, maar dan moeten we het met mijn boekje, Anne’s gps en de gids van Kees doen. Na lopen over een erg fraaie rug komen we bij twee huizen, die op de kaart te herkennen zijn.

We lopen er naar toe en dan rechts-links. Dan gaat het flink dalen over een asfaltweg, Nieske vindt het niet mooi, maar onder door het dal was waarschijnlijk niet mogelijk. Vlak bij het volgende dorp ontmoeten we vier van de Duitsers. Zij hebben een andere route gevolgd, misschien wel eerst hoger over de berg en tenslotte steiler naar beneden? In elk geval zijn ze er erg modderig door geworden, vinden ze zelf. Even voorbij een asfaltweg gaan wij weer een mooi kerkepaadje langs. Dat is alleen zo geërodeerd, dat ik maar even zittend een stukje lager ga en tussen de olijfbomen loop. Het is inderdaad een pad naar een kerk. Bij een herenhuis eten we abrikozen en koekjes. Het is niet ver meer.

We lopen wat boven het dal, richting van de Valneria waar Ferentillo ligt. We moeten bij een begraafplaats langs, weer een hond die liever met ons zou gaan wandelen als met zijn oude baas. Dan nog een drietal kilometers over een gemakkelijke weg, met het gevoel: opschieten, het onweer komt er aan. Toch nog onze jassen aan voor we bij de agriturismo La Pila zijn. Een lieve vrouw laat ons ons appartement zien en zegt dat ze om half acht voor ons kookt. Alles wassen, Anne een beetje slapen. Het eten is lekker, het appartement heeft wat onderhoud nodig.