56 van Vercelli naar Trino

Naar de Po

Van Vercelli naar Trino is het een flinke tippel. Best te doen, maar we korten het even in met een taxi tot buiten de stad. Steden van meer dan 25000 inwoners zijn niet leuk voor de wandelaar, met hun ringwegen en industrie aan de buitenkant. En die ervaring met de hond zit ook nog in ons achterhoofd. We worden afgezet in een dorpje met een Riseria. Dat blijkt inderdaad een rijstopslag te zijn.

Niet voor niets, want de rijst op ons bord is normaal meer dan 10 maanden oud. Dan is het beter qua smaak en structuur. Op internet valt er met enige moeite wat over te leren. Ook dat het water voor de rijst allemaal via het Canal Cavour komt. We lopen vanuit het dorpje een landweggetje op. Dat blijft bijna de hele dag zo. Landweggetjes, uitgestrekte velden en in de verte de Alpen.

Frank verstapt zich als we voor een drinkpauze aan de rand van een kanaaltje gaan zitten. De rest van de dag is een beetje angstig: gaat het erg pijnlijk worden?

Brood eten doen we aan een oorspronkelijk riviertje, dat tussen de rechte kanaaltjes doorkronkelt als het Reitdiep in Groningen. De aan- en afvoer kanaaltjes voor het water kruisen elkaar haaks, het is mooi te zien hoe de velden steeds 20 cm lager liggen en hoe precies de voor getrokken wordt om het water in het veld te leiden.

De weg loopt makkelijk, een essentiele brug blijkt er inderdaad te liggen. Dat scheelt een stuk omlopen. De enorme boerderijen liggen van de weg af, het is eenzaam wandelen.

Dan komen we richting van de Po opeens een paar meter hoger, het betekent dat rondom Vercelli vroeger grote moerassen hebben gelegen. In de nog lege waterbuizen allemaal vossenuitwerpselen. Muizen genoeg natuurlijk. Veel kleine witte reigers.

Vlak voor Trino een stukje wat drukkere weg, dan lopen we naar de kerk van St. Michael, op een oude meander van de Po. Mooi, oud, de koster legt ons er van alles over uit, dat we maar half snappen.Italianen plukken paddestoelen bij de populieren die er staan.

In ons hotel is een groot familiefeest aan de gang, ze zijn er druk mee. Op zondag kun je er niet eten. Eigenlijk kunnen we alleen naar de pizzeria op zondag: of we dat erg vinden? Natuurlijk niet. Net als in Nederland hebben een aantal families besloten ook maar een pizza te nemen of af te halen. Ze zijn eerder Nederlands dan Italiaans vol-belegd met dikke bodem, we krijgen met moeite ons bord leeg.

Verderop nog een ijsje, de vrouw had ons al zien lopen en gezegd: dat zijn Nederlanders. In Trino is het natuurlijk een idioot idee om naar Rome te lopen… dat doen alleen buitenlanders.

Frank kijkt er naar uit om de vlakte uit te gaan, we gaan slapen terwijl het geluid van het feest al over is. De knie valt mee, als is de huid wel stuk: meer pleisters!

24 km, voornamelijk wandelpaden