62:van Malvecino naar Sassello

Orchideëenweelde

Vittorio heeft een heerlijk ontbijt voor ons gemaakt: yoghurt, brood, lekkere kaas en vlees.

Het B&B vak blijft apart: je kunt het echt heel verschillend doen. In de Sereno is het in elk geval prima. Hij brengt ons via een klein paadje naar de weg, dan heeft hij zijn hond ook weer uitgelaten. We wijzen hem op de orchideëen die op zijn terrein staan, die kende hij zelf niet. Nu zijn we op een zijweg langs de heuvelrug, die blijft eerst een stuk hoog en dan naar beneden naar een dorpje Rovereto. Arm dorp, niet zo vreemd met die erosie op de heuvel. Mooie bloemen, de grote affodil, zoals vaak meteen een heel veld.

Op een splitsing staan we naar de kaart te kijken. Een auto stopt naast ons en een jonge man vraagt in het Engels waar we heen willen; Mioglia zeg ik, hij zegt Mioglia or Migliolianda? Italiaans tongbreken.

Langs weilanden weer flink omhoog, op de kam zijn we in Liguria. Piemonte is echt een grote regio, Liguria is veel kleiner. Nu staat het werkelijk weer vol orchideeen. We lunchen in een weiland, met moeite vinden we een plek waar we er niet bovenop zitten. In de dalen zijn de bladeren en bloesems aan de bomen een mooi schakering van wit via lichtgroen naar bijna zwart. Moeilijk te fotograferen. De bergen liggen nu dicht voor ons. Terwijl we afdalen naar Mioglia komen er warempel wandelaars aan.

Beneden in het dal is er een recht stuk weg, wel een kilometer. Valt nu op, in de Povlakte was het natuurlijk normaal. Het dorp ligt uitgestrekt langs de weg. We hopen weer eens op ons kopje koffie. Lopen tot een kilometen voorbij onze afslag. Dan zijn we bij een kerk, daarnaast ligt een parkje met allemaal gedenkstenen voor mensen die in het laatst van de oorlog zijn omgekomen. Het moet hier dramatisch zijn geweest.

We lopen weer terug naar onze afslag, zonder koffie. Even verder wijst een wel heel tongbrekende wegwijzer naar een meertje. Net buiten het dorp verschrikken we een hert / ree zegt Frank, maar ik vind hem te groot. Hij holt verontwaardigd opzij en even later steekt hij nog eens de weg over. Sufferd. Nu komen we weer dicht bij een vrij essentieel stuk pad: soms maakt het niet veel uit als je de weg niet precies hebt, maar soms betekent een weg missen helemaal geen doorsteek, of een riskante. Dat maakt me elke keer nerveus, het blijft mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat we er komen. En na gisteren moet het natuurlijk niet nog een keer misgaan. Eerst linksaf langs een klein dorpje.

Dan wordt het tellen: twee paden van links, drie naar rechts en dan moet ons pad er zijn. Tsja, daar zijn opeens vier wegen, twee meer dan op de kaart staan. We dubben, het is nog wel niet laat, maar evengoed.

In de verte horen we een trekker aankomen. We besluiten de man te vragen of de weg die hij uitkomt naar Sassello gaat. Ja zegt hij en vooral niet de andere weg nemen, die gaat heel hoog over de berg. Heel wat meer gerust gaan we het pad in. Wat zou die man daar gedaan hebben: het is eigenlijk alleen bos? Misschien gewoon een eindje om met de trekker op zondag?

De weg buigt duidelijk linksaf op het goede punt en dan zijn we in een heel ander gebied: een weg langs de rotsen, boven een breed bergdal. Wilde rotsen om ons heen, waarschijnlijk veel ijzer. Helemaal verlaten is het, hier en daar een lelie, een affodil en een graslelie. Die komt niet scherp op de foto, het waait flink. Na een uur dalen we af naar de rivier. Dan moeten we naar een ander hotel als eerst uitgezocht. Die lieten via Booking.com melden dat de kachel het niet deed. Op Franks telefoon zoeken we een weg naar het hotel dat we nu uitgezocht hebben. De weg valt tegen, het is toch nog ver en het gaat weer omhoog, vals plat. We zijn wel in Ligurie, maar nog niet bij de waterscheiding: dit stroomt nog naar de Po. Tijd voor een rustdag

21 km, deel wandelpaden, vooral rustige wegen