Via Ghibellina dag 3: naar Poppi in de Casentino op 23 april

Als we wakker worden is het weer nog steeds bewolkt en koud. En hoe komen we weer verder, want we zijn helemaal aan de verkeerde kant van de berg beland richting Rignano. Beneden is er ontbijt, er zit een fietsploeg. Stuk of 10 fietsers, met verzorgers en begeleiders. Speciale voeding hebben ze zelf bij zich, wij genieten van het prima buffet. Waar gaan we heen: als het zo blijft, moeten we niet naar bovenop de Pratomagno, want daar hangt een wolk. Koud, minder als 5 oC en geen zicht, dat is zinloos. Ik stel voor om het alternatief te nemen: Via Vallombrosa naar de pas te gaan en dan de Via Ghibellina te pakken.

We vragen bij de receptie of er een taxi is, ze bieden aan de zoon weer in te schakelen. Die rijdt ons naar de pas toe, ondertussen voluit pratend met Nieske. Ik had maar vast een tip op de hotelkamer achtergelaten, fooien geven is hier bijna onmogelijk. Ook op 1200 m is het koud en grijs, dus we dalen maar snel af. Niet over de Via Ghibellina maar langs een roodwit gemarkeerd voetpad. Het is een mooie route, over de bergkam dalen we geleidelijk af.

Soms wel veel zwijnenlucht, we slaan flink met de stokken. Dan vinden we ook nog stekels. Nekharen van een mannetje zegt Frank, maar die geeft even later toe, dat dat alleen maar stekelvarken-stekels kunnen zijn! Die komen dus in Toscane voor, ongeveer sinds de vroege middeleeuwen. Overdag liggen ze te slapen. We nemen een paar stekels mee.

Langzaam komen we onder de wolken uit en Montemigniano komt in zicht met een mooi kasteel op de punt. We nemen een pauze bij de gsm mast, even lager ligt een kapelletje met een bel. Die luid ik maar even, weet Maria ook waar we zijn. Net Tibet. Een afdaling vinden het laatste stukje is wat lastig. Op de hoek is een klein cafe met bakkertje, die ons ook nog wel wat koekjes wil verkopen. Dan lopen weer langs de linkeroever verder, rood-wit gemarkeerd. Het pad is goed te volgen en loopt meest eenvoudig, wel lang. Dan moeten we naar het lage dal afsteken, maar er staat toch een weg aangegeven. We lopen iets wat redelijk op een weg lijkt, over de neus van de berg. Eigenlijk waarschijnlijk officieel geen pad, maar het gaat prima, omdat je op zo’n neus de weg niet kan verliezen. Soms wat steil, maar niet eng. Na een kilometer komen we weer op een pad en steken naar de weg van Vallombrosa naar Strada.

Een stukje langs de weg, de Ghibellina loopt hier ook weer en we komen in Strada. Tijd voor ijs en thee en water, terwijl de Italianen naar voetbal kijken. De Ghibellina gaat hier over een mooie Middeleeuwse brug om een hoge punt over te steken. Dus we volgen hem, maar steken dan toch nog even weer een stukje af langs een pad. Gaat weer prima, voor een oud huis genieten we van het uitzicht op Poppi, bij prachtig weer. Het is nog zeker 5 km, dus naar het dal. Komen uit bij een enorme agriturismo, daar moeten we links omheen, omdat ze de kortere weg rechts helemaal zelf geblokkeerd hebben. Dan over het asfalt recht op Poppi aan. Een pukkel in de vallei met een kasteel. Langzaam wordt het groter en dan moeten we nog omhoog. Middeleeuws stadje in, de drukte van het weekend is net zowat voorbij. Ons hotel ligt bij het kasteel, dus de bordjes volgen en dan een ronde om het kasteel: echt hoog! Heel mooi verbouwd hotel, prachtige kamer, maar we betalen uiteindelijk voor overnachting en ontbijt 40 euro pp. Aanrader, ook nog prachtig uitzicht. Frank checkt even op Tripadvisor en we eten heerlijk lokaal voedsel. Het was wel ver, het was ook spannend, maar nu zijn we een heel eind opgeschoten!

Nog twee bloemen voor de collectie: zo’n mooie grote helderblauwe akelei, pas twee keer eerder gezien: eenmaal in Zwitserland en eenmaal in de Pyreneën. En waarschijnlijk een vlierorchis – of toch een harlekijn?

Totaal 23 km