38 Schangnau naar Salwideli

Kemmeribodenbad met meringues

Als we opstaan, is het is wel duidelijk dat het voorlopig niet ophoudt met regenen. Regenpakken aan en op pad. We gaan naar beneden naar de Emme, die hier al niet breed meer is. Langs sobere houten boerderijen richting van een pas. Soms lopen we dicht bij de rivier, dan een stukje er van af, gedurende ca 10 km. We houden even pauze onder een overkapte houtopslag, die nu, aan het begin van de zomer, nog leeg is. We gaan iets hoger naar een bos, over bospaadjes. Daar moeten we wat kleine stroompjes kruisen. Vanwege de regen gaat dat nog net, we moeten al flinke stappen maken.

Dan komen we bij Kemmeribodenbad: een kuurhuis, maar meer voor de lokale bevolking: eigenlijk een badhuis voor de boeren, op een plek waar veel water en hout is. Net als bij Aix-les-Bains, ook net als daar is er nog steeds het idee dat een badplaats lichtelijk zondig is, een plaats voor overspel en drinkgelagen. Maar goed, nu is het een badplaats met groot restaurant, waar je meringues moet eten. Frank neemt soep, maar Nieske en ik denken: toe dan maar. De portie is ongeveer drie keer zo groot als waar we op hoopten, vooral heel veel slagroom. De meringues blijken vooral hier uitgevonden te zijn om van overtollige room af te komen. We komen er niet doorheen. Maar we worden wel droog. Eigenlijk gaat het buiten nog harder regenen, maar we lopen naar de overkapte brug over de Emme. Daar blijven we toch eerst maar eens 20 min staan, het giet.

In iets normalere regen gaan we omhoog, de Emme langs tot die naar rechts verdwijnt en wij een klein zijstroompje volgen. Grote bospaden, geen problemen met de regen. Het word ietsje droger. We stijgen naar een pas, zetten onze spullen tegen een schuur en eten een worstje. Er komt net een boswerker aan die nou net in onze schuur moet zijn. Wij maar weer verder. Boven begint een hoogvlakte, Salwideli. Eerst een stukje waar we langs wat boerderijen komen, dan vakantiehuisjes. Schuin achter ons is een heel merkwaardig schuin karstplateau, de Schrattenflue. Daar lopen nauwelijks wegen, het is uitkijken als je er komt dat je niet tussen de scherpe spleten verdwaalt.

Wij gaan de andere kant uit, naar het natuurvriendenhuis. Dat is een katholiek tehuis, gebouwd voor Luzerners. Eenvoudige kamers, douche en wc op de gang. We hebben halfpension, het is niet duur, ze koken duidelijk op een bescheiden budget gezond eten. De meeste gasten verblijven er een week en hebben etensbonnen. Helaas heeft Nieske twee meisjes als buren die helemaal geen zin hebben om te gaan slapen. De ouders moeten uiteindelijk ingrijpen. Ik moet heel erg mijn best doen om mijn schoenen te drogen. Pas in 2016 lees ik dat gore tex en leer een heel verkeerd effect kunnen hebben. Als er teveel zout van transpiratie in de schoenen komt, kan de Gore Tex laag het leer veel waterdoorlatender worden als gewone leren goed ingevette schoenen. Volgens mij heb ik daar last van.

14 km waarvan 6 km asfaltweg